`

O Maryjo Horodyska słynąca łaskami, W życiu naszym i przy śmierci, Przyczyń się za nami.

KALENDARIUM ŻYCIA

Błogosławiony ks. Ignacy Kłopotowski został wyniesiony do chwały ołtarzy 19 czerwca 2005 r. Żył w latach 1866-1931. Od dziecka wzrastał w atmosferze religijnej i patriotycznej. Kochał kapłaństwo i usiłował żarliwie głosić Chrystusa w posłudze duszpasterskiej, w zajęciu się najbiedniejszymi Lublina czy później Warszawy oraz poprzez apostolstwo drukowanego słowa Bożego. W roku 1920 założył Zgromadzenie Sióstr Loretanek. Był wielkim czcicielem Eucharystii i Matki Bożej.

Ks. Ignacy Kłopotowski urodził się 20 lipca 1866 r. w Korzeniówce (w parafii Drohiczyn, w ówczesnej guberni grodzieńskiej). Kształcił się w gimnazjum klasycznym w Siedlcach.

W roku 1883 wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie. Jako alumn czwartego kursu został wysłany na dalsze studia do Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył ze stopniem magistra teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 lipca 1891 r. w katedrze lubelskiej z rąk bp. Franciszka Jaczewskiego.

POSŁUGA W LUBLINIE

Po święceniach objął obowiązki wikariusza parafii Nawrócenia Świętego Pawła w Lublinie. W roku 1892 otrzymał także nominację na kapelana szpitala św. Wincentego a Paulo oraz profesora Seminarium Duchownego, gdzie przez 14 lat prowadził wykłady z Pisma Świętego, katechetyki, kaznodziejstwa, teologii moralnej i prawa kanonicznego. Drugą placówką jego kapłańskiej posługi był wikariat katedralny (1892-1894). Następnie pełnił obowiązki rektora kościoła podominikańskiego św. Stanisława Biskupa i Męczennika.

Codzienna praca duszpasterska zetknęła młodego kapłana z nędzą moralną i materialną, bezrobociem, sieroctwem, ciemnotą i zacofaniem, w jakich żyła znaczna część ówczesnego społeczeństwa pod zaborem rosyjskim. Wiedziony głęboką wrażliwością na potrzeby ludzi oraz szczególnym uczuciem wdzięczności wobec Boga za dar kapłaństwa, założył wówczas szereg instytucji dobroczynnych: Lubelski Dom Zarobkowy, szkołę rzemieślniczą, Przytułek św. Antoniego dla upadłych moralnie kobiet, sierocińce w Lublinie, w Jacku k. Lubartowa i Opolu Lubelskim oraz domy dla starców na Sierakowszczyźnie i Wiktorynie. Jako rektor kościoła Świętego Stanisława udzielał pomocy unitom. Był też inicjatorem założenia sieci szkół wiejskich w dobrach Jana i Marii Kleniewskich (przy pomocy bezhabitowego Zgromadzenia Sióstr Służek Niepokalanej z Mariówki), za co spotkały go represje ze strony władz rosyjskich. Nie umiał jednak pozostawać biernym wobec ludzkich potrzeb i usiłował im zawsze zaradzić. O środki na utrzymanie swoich dzieł starał się sam, pobudzając do ofiarności zamożniejszych, a w razie potrzeby osobiście kwestował z wózkiem po ulicach Lublina. Z czasem przekazywał powołane przez siebie placówki zgromadzeniom zakonnym, które bardzo cenił za poświęcenie i darzył pełnym zaufaniem.

Kierowany pragnieniem niesienia pomocy duchowej, religijnej i kulturalnej już w pierwszych latach kapłaństwa wydawał modlitewniki i broszury o treści religijnej. Po ukazie tolerancyjnym cara Mikołaja II z 1905 r. zaczął wydawać dziennik „Polak-Katolik”, tygodnik „Posiew” i miesięcznik „Dobra Służąca”. Poprzez swe wydawnictwa, skierowane do najszerszego kręgu czytelników, zwłaszcza do wsi i biedoty miejskiej, chciał podnieść znajomość podstawowych prawd wiary i zasad moralności chrześcijańskiej wśród najbardziej zaniedbanych, umacniać ducha religijnego i patriotycznego, aby zachować te najbiedniejsze warstwy społeczeństwa dla polskości i katolicyzmu. Hasłem przewodnim jego czasopism było zdanie: „Z Bogiem i Narodem”, zaczerpnięte z pism Piotra Skargi.

Ks. Ignacy Kłopotowski doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że zasięg oddziaływania duszpasterskiego nawet najgorliwszych kapłanów jest zawsze ograniczony; dostrzegał zarazem potęgę wpływu słowa drukowanego i powtarzał za bp. mogunckim W. Kettelerem, że „gdyby św. Paweł żył obecnie, byłby dziennikarzem”. Jego publicystyczna i wydawnicza działalność była swoistym odpowiednikiem i przedłużeniem ówczesnego ruchu masowych rekolekcji parafialnych oraz misji.

DZIAŁALNOŚĆ I DUSZPASTERSTWO W WARSZAWIE

W 1908 r. przeniósł się z działalnością wydawniczą do Warszawy, aby ją rozwinąć na szerszą skalę. Obok pism zainicjowanych w Lublinie rozpoczął wydawanie miesięcznika „Kółko Różańcowe” i pisemka dla dzieci „Anioł Stróż”. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wznowił i redagował „Przegląd Katolicki”, a pod koniec życia podjął inicjatywę wydawania miesięcznika „Głos Kapłański”. W dalszym ciągu wydawał i rozpowszechniał setki tysięcy broszur i modlitewników. Mimo kłopotów z cenzurą, trudności finansowych i krytyki ze strony prasy liberalnej trwał wiernie przy tej formie apostolstwa. W trudnym okresie kryzysu gospodarczego podtrzymywała go życzliwa zachęta nuncjusza apostolskiego Achillesa Ratti. Także kard. Aleksander Kakowski z wielką życzliwością popierał pracę wydawniczą ks. Kłopotowskiego i powierzał mu różne odpowiedzialne stanowiska: rektora kościoła św. Floriana na Pradze, dziekana praskiego, kanonika gremialnego kapituły warszawskiej.

Aby zapewnić ciągłość zapoczątkowanej przez siebie akcji apostolskiej poprzez słowo drukowane, w 1920 r. założył Zgromadzenie Sióstr Loretanek. W 1928 r. założył Loretto, ośrodek kolonijny dla biednych dzieci oraz kobiet w podeszłym wieku (dziś Loretto to przede wszystkim wspaniałe sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej).

Po przeniesieniu do stolicy nie zaprzestał działalności na rzecz opuszczonych i biednych. Popierał w prasie, a także własną ofiarnością, Towarzystwo Św. Wincentego a Paulo. Współpracował z Siostrami Miłosierdzia. Organizował bezpłatne kuchnie, kolonie i ochronki dla biednych dzieci, zakłady dla staruszek. Od początku do tych akcji włączył siostry loretanki. Za jego staraniem po I wojnie światowej część placówek dobroczynnych na warszawskiej Pradze objęły siostry albertynki i bracia albertyni. Według relacji osób, które go znały, ks. Kłopotowski był „prawdziwym ojcem, opiekunem sierot”.

NARODZINY DLA NIEBA

Zmarł w Warszawie 7 września 1931 r., w wigilię święta Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, którą czcił i kochał. Ostatnią Mszę Świętą swego życia odprawił w dniu śmierci przy Jej ołtarzu w kościele św. Floriana. Pogrzeb Błogosławionego odbył się 10 września i zgromadził liczne rzesze wiernych, którzy go szanowali i kochali, dając temu wyraz przez czuwanie przy trumnie. Pochowany został w Warszawie, w katakumbach cmentarza powązkowskiego. W pierwszą rocznicę śmierci staraniem sióstr loretanek ciało Błogosławionego zostało przeniesione i złożone ze czcią w przygotowanym grobowcu na cmentarzu w Loretto. Następnie w 2000 r. przeprowadzono ekshumację i dobrze zachowane szczątki umieszczono w Sanktuarium Matki Bożej Loretańskiej.

Proces beatyfikacyjny ks. Ignacego rozpoczął się w 1988 r. 19 czerwca 2005 r. odbyła się w Warszawie podczas Krajowego Kongresu Eucharystycznego uroczystość beatyfikacyjna.

KALENDARIUM

 

  • 20 VII 1866 – narodziny w Korzeniówce (obecnie woj. podlaskie).
  • 22 VII 1866 – chrzest w kościele parafialnym pw. Świętej Trójcy w Drohiczynie.

OKRES LUBELSKI

  • 1877-1883 – nauka w Męskim Klasycznym Gimnazjum w Siedlcach.
  • 1 X 1883 – wstąpienie do Seminarium Duchownego w Lublinie.
  • 12 X 1884 – Ignacy otrzymuje święcenia mniejsze za dyspensą.
  • VI 1887 – kończy czwarty kurs nauki w seminarium lubelskim. Na dalsze studia zostaje wysłany do Katolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu.
  • 4 XI 1837 – otrzymuje wezwanie do służby wojskowej. Studia ochroniły go od służby.
  • III 1889 – otrzymuje święcenia subdiakonatu i diakonatu z rąk arcybiskupa mohylewskiego Aleksandra Gnatowskiego w Petersburgu.
  • 14 VI 1890 – otrzymuje stopień kandydata cum nota saecundae.
  • 11 VI 1891 – otrzymuje tytuł magistra teologii.
  • 27 VI 1891 – zatwierdzenie stopnia magistra i wręczenie odznak magisterskich.
  • 5 VII 1891 – otrzymuje święcenia kapłańskie z rąk biskupa lubelskiego Franciszka Jaczewskiego w katedrze w Lublinie.
  • 1 VIII 1891 – obejmuje wikariat parafii Nawrócenia św. Pawła w Lublinie. Oficjalną nominację na to stanowisko otrzymał 3 IX 1981 r.
  • 10 IX 1891 – podejmuje obowiązki profesora Seminarium Duchownego w Lublinie. Oficjalne zatwierdzenie go na tym stanowisku nastąpiło 25 kwietnia 1892 r.
  • 17 III 1892 – zostaje mianowany kapelanem szpitala św. Wincentego à Paulo w Lublinie przy jednoczesnym pełnieniu obowiązków wikariusza i profesora seminarium.
  • 6 XII 1892 – obejmuje wikariat katedralny w Lublinie.
  • 1894 – rozpoczyna działalność charytatywno-społeczną przez utworzenie Lubelskiego Domu Zarobkowego dla biednych i bezrobotnych (początkowo w ramach Towarzystwa Dobroczynności). Oprócz kilkunastu działów pracy dla mężczyzn i kobiet zakłada przytułek noclegowy dla mężczyzn, przytułek noclegowy dla kobiet, schronienie dla sług, pośrednictwo pracy, a także sierocińce dla chłopców i dziewczynek.
  • 14 I 1896 – zwolnienie z kapelanii szpitala św. Wincentego à Paulo w Lublinie.
  • 4 III 1896 – otrzymuje nominację na rektora podominikańskiego kościoła św. Stanisława, biskupa i męczennika.
  • 1896 – otwiera zakład dla moralnie upadłych kobiet, dając mu oficjalną nazwę Przytułek św. Antoniego. Rozpoczyna działalność wydawniczą. Pierwsza jego książeczka to Nawiedzenia Najświętszego Sakramentu.
  • 1896-1901 – prowadzi prace remontowe przy kościele św. Stanisława i gmachu poklasztornym, który za jego staraniem opuściło wojsko rosyjskie. W odnowionych zabudowaniach urządza mieszkania dla siebie i służby kościelnej. Do pozostałych pomieszczeń przeprowadza swoje sierocińce, zakłady dla starców i Dom Zarobkowy.
  • 4 VII 1897 – sprowadza do Lublina zgromadzenie ukryte służek Maryi Niepokalanej, wynajmuje im mieszkanie i poleca prowadzić gospodę. Później z pomocą sióstr i zamożnego ziemianina p.

Jana Kleniewskiego rozpoczyna tajne akcje kulturalno-oświatowe i religijno-patriotyczne na wsiach i w majątkach rolnych.

  • I 1901 – rozpoczyna starania o założenie i wydawanie drukiem tygodnika w języku polskim pt. „Praca”. Nie uzyskuje zezwolenia od władz gubernialnych. Pisze broszury i wydaje je w Warszawie.
  • 1902 – za „działalność przeciwpaństwową” oraz za udzielanie w tajemnicy chrztów i ślubów greko-unitom policja przeprowadza rewizję w jego mieszkaniu i zarządza nad nim tajny nadzór policyjny.
  • 1905 – z powodu ustawy nakazującej przeniesienie wszystkich zakładów dobroczynnych poza miasto na skutek zarazy przenosi Przytułek św. Antoniego na Wiktoryn; sierociniec dziewczynek na wieś Jadwinów pod Lubartowem; chłopców umieszcza w Opolu Lubelskim; dom starców urządza na Sierakowszczyźnie.
  • zakłada Księgarnię Religijną w Lublinie, a jej filie w Warszawie, Częstochowie i w Siedlcach.
  • 4 XII 1905 – otrzymuje od gubernatora lubelskiego pismo zezwalające na otwarcie drukarni w Lublinie i na wydawanie dziennika katolickiego pt. „Polak-Katolik”.
  • 7 XII 1905 – otrzymuje pozwolenie na wydawanie drugiego czasopisma pt. „Posiew”.
  • 23 XII 1905 – ukazuje się pierwszy numer tygodnika „Posiew”.
  • 24 II 1906 – ukazuje się pierwszy numer dziennika „Polak-Katolik”.
  • VI 1906 – rozpoczyna wydawanie miesięcznika pt. „Dobra służąca”, następnie przemianowuje go na „Pracownica polska”.
  • 4 X 1906 – na własną prośbę otrzymuje zwolnienie z obowiązków rektora podominikańskiego kościoła św. Stanisława, biskupa i męczennika.
  • 13 X 1906 – otrzymuje oficjalną nominację na wikariusza katedralnego w Lublinie.
  • 10 I 1907 – policyjna rewizja w mieszkaniu księdza Kłopotowskiego.
  • III 1907 – prowadzi rekolekcje wielkopostne w Maciejowicach k. Warszawy.

– podejmuje inicjatywę budowy szpitala dla dzieci; gromadzi materiały; z ofiar uzyskuje na ten cel 60 000 rubli.

  • 8 III 1908 – prosi biskupa Jaczewskiego o pozwolenie opuszczenia diecezji i wyjazd do Warszawy na trzy lata „dla nadania szerszego kierunku wydawnictwom religijno-społecznym”.

OKRES WARSZAWSKI

  • 11 III 1908 – otrzymuje pozwolenie na przeniesienie się do Warszawy oraz zwolnienie z zajmowanych stanowisk w Lublinie.
  • 19 V 1908 – otrzymuje pisemną zgodę generał-gubernatora na otwarcie drukarni i wydawanie czasopism w Warszawie.
  • 1 VI 1908 – zaczynają wychodzić w Warszawie „Polak-Katolik” i „Posiew”.
  • 1 II 1909 – ukazuje się pierwszy numer „Kółka Różańcowego”, miesięcznika poświęconego Bractwom Różańcowym i kółkom Żywego Różańca.
  • 19 XI 1909 – konsystorz lubelski zwalnia księdza Kłopotowskiego ze stanowiska profesora Seminarium Duchownego w Lublinie.
  • 18 XI 1910 – biskup kielecki Augustyn Łosiński nadaje mu godność kanonika honorowego swojej kapituły za zasługi dla spraw tej diecezji.
  • I 1911 – za radą księdza Kłopotowskiego zaczyna wychodzić miesięcznik Warszawskiej Kurii Metropolitalnej „Wiadomości Archidiecezjalne Warszawskie”. Druk miesięcznika przyjmuje do własnej drukarni i pisze w nim artykuły pod pseudonimem „Żegota”.
  • 25 III 1911 – rozpoczyna wydawać tygodnik dla dzieci i młodzieży „Anioł Stróż”.
  • 1911-1912 – lata wyroków sądowych i nowych procesów „za przestępstwa państwowe”, „za bluźnierstwa przeciw mariawitom” itp. Wyroki skazywały na kary do 500 rubli grzywny, areszty do dwóch miesięcy.
  • 10 XII 1911 – wraz z karą 300 rubli zagrożono księdzu Kłopotowskiemu zesłaniem na Sybir i pozbawieniem wolności; ponieważ nie stawiał się w terminach na sprawy, zakazano mu oddalania się z miejsca zamieszkania.
  • 24 X 1912 – biskup Jaczewski z Lublina na skargę Warszawskiego Sądu Okręgowego poleca księdzu Kłopotowskiemu, aby swój pięciodniowy areszt z wyroku sądu z dnia 23 I 1910 r. spędził w klasztorze Ojców Kapucynów w Nowym Mieście nad Pilicą.
  • 19 XI 1912 – stosuje się do polecenia biskupa, jedzie do Nowego Miasta i odbywa areszt do dnia 24 XI 1912 r.
  • 1 V 1913 – kupuje trzypiętrowy dom przy ul. Krakowskie Przedmieście 71, w którym umieszcza redakcję, administrację, drukarnię, otwiera księgarnię i urządza dla siebie mieszkanie.
  • 19 IX 1913 – arcybiskup Kakowski kilka dni po ingresie mianuje księdza Kłopotowskiego wikariuszem przy kościele św. Anny w Warszawie.
  • V 1914 – wraz z księdzem Siemcem towarzyszy arcybiskupowi Kakowskiemu w pracy wizytacyjnej w parafiach archidiecezji.
  • od VIII 1914 – po wybuchu pierwszej wojny światowej wydaje jedynie dziennik „Polak-Katolik” w zmniejszonej objętości. Przy kościele św. Jacka zakłada tanią kuchnię i prowadzi zakłady dla sierot i starców, którymi opiekują się siostry szarytki.
  • 19 IX 1914 – zostaje mianowany rektorem filialnego kościoła podominikańskiego św. Jacka w Warszawie przy ul. Freta 10 (jeszcze jako kapłan diecezji lubelskiej – odbywa się to za specjalną zgodą konsystorza lubelskiego).
  • XI 1916 – wznawia wydawanie „Posiewu”.
  • 1918 – z powodu strajków zecerów i drukarzy nie wychodzą pisma księdza Kłopotowskiego. Nadal organizuje tanie kuchnie i wydawanie chleba bezrobotnym i biednym.
  • 27 II 1919 – biskup lubelski Marian Leon Fulman prosi Ojca Świętego o odznaczenie księdza Kłopotowskiego godnością prałata domowego.
  • 28 VI 1919 – otrzymuje godność prałata domowego za pośrednictwem nuncjusza apostolskiego Achillesa Rattiego.
  • VI 1919 – arcybiskup Kakowski proponuje mu stanowisko proboszcza parafii Matki Bożej Loretańskiej przy kościele św. Floriana w Warszawie na Pradze oraz stanowisko dziekana praskiego. Przyjęcie tego stanowiska wymagało inkardynacji do archidiecezji warszawskiej.
  • 24 VI 1919 – inkardynacja do archidiecezji warszawskiej z diecezji lubelskiej.
  • 30 VI 1919 – nominacja na proboszcza parafii Matki Bożej Loretańskiej przy kościele św. Floriana i na stanowisko dziekana praskiego.
  • IX 1919 – arcybiskup Kakowski powierza księdzu Kłopotowskiemu funkcję cenzora ksiąg religijnych oraz członka Consilium vigilantiae.
  • 4 X 1919 – rozpoczyna misje parafialne prowadzone przez ojców redemptorystów.
  • X 1919 – tworzy koło unijne, na którego zebraniach bywali arcybiskup Kakowski i nuncjusz Achilles Ratti.
  • 20 X 1919 – sprowadza z Krakowa siostry albertynki, które podjęły pracę w domu noclegowym w jego parafii. Wraz z siostrami przybyli także bracia albertyni i wzięli pod opiekę przytułek dla starców.
  • 23 X 1919 – rozpoczyna wizytację parafii dziekańskich, zaczynając od najdalej położonych: Karczew, Otwock, Okuniew, Wiązowna itd.
  • 31 VII 1920 – w porozumieniu z arcybiskupem Kakowskim oraz nuncjuszem Rattim zakłada Zgromadzenie Sióstr Loretanek i angażuje siostry także do prac parafialnych, zwłaszcza charytatywnych.
  • 9 II 1922 – arcybiskup Kakowski mianuje go kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej Warszawskiej.
  • 6 VII 1922 – z błogosławieństwem arcybiskupa wznawia wydawanie „Przeglądu Katolickiego”.
  • 4 XI 1924 – po czteroletniej przerwie wznawia wydawanie „Polaka-Katolika”.
  • II 1926 – oddaje własny trzypiętrowy gmach przy ul. Krakowskie Przedmieście 71 z urządzoną drukarnią wraz z czasopismami „Polak-Katolik” i „Posiew” na własność archidiecezji warszawskiej, pozostawiając sobie tylko miesięcznik „Kółko Różańcowe”.
  • 1926 – podejmuje budowę nowej plebanii przy kościele św. Floriana.
  • IV 1927 – kupuje i urządza nową drukarnię w wynajętym lokalu „Kuriera Warszawskiego” w Warszawie przy ul. Tamka 46 i rejestruje ją pod nazwą „Drukarnia Loretańska”.
  • X 1927 – rozpoczyna wydawanie nowego miesięcznika pt. „Głos Kapłański”.
  • 1928 – opracowuje statut dla sióstr loretanek.
  • 19 V 1928 – kardynał Kakowski dokonuje kanonicznej erekcji zgromadzenia pod nazwą „Pobożne Stowarzyszenie Sióstr Loretanek”.
  • VI 1928 – nabywa dla sióstr loretanek majątek ziemski Zenówka nad Liwcem, któremu przy zapisie hipotecznym nadaje nazwę „Loretto”. Miał on służyć jako ośrodek wypoczynkowy dla sióstr pracujących w drukarni i dla najbiedniejszych dzieci.
  • XI 1928 – wprowadza się do nowo wybudowanej plebanii.
  • 1929 – podejmuje budowę domu parafialnego dla potrzeb Akcji Katolickich przy kościele św. Floriana.
  • II 1930 – zakupuje budynki po dawnej fabryce firanek i koronek przy ul. Namiestnikowskiej 6 (dziś Sierakowskiego) i podejmuje ich przebudowę na drukarnię i mieszkania dla sióstr loretanek.
  • 15 VI 1931 – rejestruje drukarnię przy ul. Namiestnikowskiej pod zarządem s. Antoniny Bartkowiak.
  • 23 VII 1931 – zatwierdzenie projektu drukarni przez naczelnika Wydziału Przemysłowego Magistratu Warszawy.
  • IX 1931 – czyni starania o dokończenie adaptacji budynku; przeprowadzkę drukarni planuje na 1 X.
  • 7 IX 1931 – umiera nagle na zawał serca.
  • 10 IX 1931 – nabożeństwo żałobne w kościele św. Floriana o godzinie 10.30 celebrowane przez kardynała Aleksandra Kakowskiego. Egzortę wygłosił ksiądz Aleksander Fajęcki. Kondukt pogrzebowy na Powązki, gdzie czasowo złożono ciało, prowadził ksiądz biskup Antoni Szlagowski. Egzortę na cmentarzu wygłosił ksiądz prałat Marceli Nowakowski.
  • 27 IX 1932 – zgodnie z wolą księdza Kłopotowskiego jego ciało zostało przewiezione na cmentarz do Loretto, gdzie siostry loretanki wybudowały dla swojego Założyciela specjalny grobowiec. Przez całą noc trwały modlitwy przy trumnie, a 28 IX nabożeństwo żałobne odprawił biskup Stanisław Gall. Kazanie wygłosił ksiądz profesor Zygmunt Kozubcki. Po uroczystościach żałobnych kapłani na swoich ramionach wnieśli trumnę do krypty grobowca.